اول تيموتيوس

فصل   2

 پس از همه‌چیز اوّل، سفارش می‌کنم که صلوات و دعاها و مناجات و شکرها را برای جمیع مردم بجا آورند؛
2  بجهت پادشاهان و جمیع صاحبان منصب تا به آرامی و استراحت و با کمال دینداری و وقار، عمر خود را بسر بریم.
3  زیرا که این نیکو و پسندیده است، در حضور نجات‌دهندهٔ ما خدا
4  که می‌خواهد جمیع مردم نجات یابند و به معرفت راستی گرایند.
5  زیرا خدا واحد است و در میان خدا و انسان یک متوسّطی است، یعنی انسانی که مسیح عیسی باشد،
6  که خود را در راه همه فدا داد، شهادتی در زمان معیّن.
7  و برای این، من واعظ و رسول و معلم امّت‌ها در ایمان و راستی مقرّر شدم. در مسیح راست می‌گویم و دروغ نی.
8  پس آرزوی این دارم که مردان، دستهای مقدّس را بدون غیظ و جدال برافراخته، در هر جا دعا کنند.
9  و همچنین زنان خویشتن را بیارایند به لباس مزیّن به حیا و پرهیز، نه به زلفها و طلا و مروارید و رخت گرانبها؛
10  بلکه چنانکه زنانی را می‌شاید که دعوی دینداری می‌کنند به اعمال صالحه.
11  زن با سکوت، به کمال اطاعت تعلیم گیرد.
12  و زن را اجازت نمی‌دهم که تعلیم دهد یا بر شوهر مسلّط شود بلکه در سکوت بماند.
13  زیرا که، آدم اوّل ساخته شد و بعد حوّا.
14  و آدم فریب نخورد، بلکه زن فریب خورده، در تقصیر گرفتار شد.
15  امّا به زاییدن رستگار خواهد شد، اگر در ایمان و محبّت و قدّوسیّت و تقوا ثابت بمانند.